In de hele Corona-heisa van het onzalige jaar 2020, ging deze CD een tikkeltje te onopgemerkt voorbij en dus proberen we dit alsnog goed te maken. Op de Britse eilanden in het algemeen en in Schotland en Shetland in het bijzonder, houdt een fiddle-traditie al eeuwenlang stand en de voorbije halve eeuw werd ze in stand gehouden door mensen als Tom Anderson en Peerie Willie Johnson, Aly Bain en Kevin Henderson. Meer recent hielden Jenna Reid en Ross Couper de vlam brandend en vandaag zijn er dus de mensen van Haltadans, die de fakkel overnemen.

Het ensemble is drie violen, een gitaar en een staande bas sterk en de muziek die ze brengen, is een mix van traditionals en eigen composities, allemaal in hoogst traditionele stijl. In het geval van Shetland wil dat zeggen: veel melodieën die met de zee verband houden, of minstens op het vissersleven gebaseerd zijn.”Visser zijn”, betekende…vaak heel lang van huis zijn, niet weten of je ooit terugkomt en of je dus ooit je geliefde(n) terugziet, hard werken, niet zeker zijn van een levenswaardig inkomen, weten dat thuis mensen wachten en even onzeker zijn als jij…’t is best wel een pakket, waar je moet mee omgaan, als de zee je broodheer is.

Dat muziek daarbij een belangrijke rol gaat spelen, is simpelweg onvermijdelijk en de folkmuziek is hét medium bij uitstek om van die “rol” een heuse traditie te maken. Dat lijkt het opzet te zijn van deze debuutplaat -een ep’tje niet te na gesproken- van fiddlers Ewen Thomson, Lois Nicol en Maurice Henderson. Gitarist Grant Nico en bassist John Clark vervolledigen de club die zich, zoals het hoort, bij wijze van inleiding op een stel traditionals gooit, die gemakshalve gebundeld worden onder de groepsnaam Haltadans, die afgeleid blijkt te zijn van een oude steencirkel op het eiland Fetlar, waar de Trollen kwamen dansen.

Gelet op de ligging van de Shetlands, is het volkomen normaal dat er geregeld verbindingen gemaakt worden met de nabijgelegen Scandinavische landen, waar overigen ook al eens gevist wordt, wat dus een gemeenschappelijke eigenschap blijkt te zijn, waarover wel wat melodieën geschreven worden, hier vertegenwoordigd door een set polskas, die de vijf muzikanten leerden van Noorse collega’s, die ze ergens onderweg ontmoetten, of die hen aangeleverd werden door de al genoemde Kevin Anderson, die vaak toerde in Scandinavië en daar dus weleens een melodie oppikte.

Daarmee heb je eigenlijk de setting van de plaat gehad: een heel mooi uitgebalanceerd pakket van afwisselend hele oude deunen en nieuw geschreven melodieën, die qua traditionele klank niet moeten onderdoen voor de echte oudjes, maar die wat mij betreft, vooral de kwaliteiten van begeleiders Grant Nicol en John Clark illustreren. Een mens is al snel geneigd zich te concentreren op het indrukwekkende spel van de drie fiddlers, maar de begeleiding is minstens even belangrijk.

Eén nummer valt een beetje buiten de lijn van de andere: “2:33 Ristie Time”, een verblijfje op het eiland Foula, waar de klok steevast 2/33 uur aangeeft. Mandoliniste Jenny schreef er een klein maar fijn walsje over en komt het vijftal hier vervoegen als ze hun versie van haar nummer opnemen. Heerlijk interludium is dat in een bijzonder geslaagde plaat, waarvan je met de nodige zelfzekerheid kan zeggen dat ze het garantiebewijsje is voor het verderzetten van de Shetland- folktraditie.

(Dani Heyvaert)